ADD bij kinderen wordt vaak gemist, dit is mijn verhaal

Op zesentwintig jarige leeftijd kreeg ik een burn-out. Toen mijn psycholoog suggereerde dat ik me maar eens moest laten testen op ADD, dacht ik meteen ‘YES’. Mijn leven voelde voor een groot deel als struggle en stiekem had ik al veel gelezen over ADD. ADD bij kinderen wordt vaak gemist, zo ook bij mij. In dit artikel deel ik mijn ervaring.

Lees meer op Leuk Leven met ADD

ADD bij kinderen wordt vaak gemist, vooral bij meisjes

De kans op ADD is voor vrouwen net zo hoog als voor mannen, maar mannen (jongens) worden vaak al op jonge leeftijd gediagnostiseerd, in tegenstelling tot vrouwen (meisjes). De symptomen van ADHD, maar vooral ADD, is bij meisjes wat minder zichtbaar dan bij jongens.

Dit heeft verschillende oorzaken. Meisjes zijn bijvoorbeeld vaker geneigd om meer tijd te steken in huiswerk en in de studie, om ‘bij te blijven’. Ook zijn meisjes vaker ‘people pleasers’ en doen er alles aan om erbij te horen, zelfs als zij anders zijn. Jongens met ADHD vertonen vaak druk gedrag (Alle Dagen Heel Druk), meisjes met ADD weten de symptomen vaak goed te verbergen, met alle gevolgen van dien.

Hoe herken je een kind met ADD?

Over het algemeen zijn kinderen met ADD dromerig, impulsief, onvoorspelbaar en chaotisch. Ze vergeten spullen, raken het kwijt en vinden het moeilijk om op tijd te komen en zich aan afspraken te houden. Ook zijn ze erg gevoelig en snel overweldigd door hun omgeving.

Kinderen met ADD hebben ook veel positieve eigenschappen. Dit is waarom ik soms moeite heb met de term Attention Deficit Disorder. Kinderen met ADD zijn bijvoorbeeld enorm creatief, gevoelig, intuitief en inventief. Mensen met ADD hebben – ook volwassenen – dus veel positieve eigenschappen en ik vind dat daar meer aandacht aan moet worden besteed.

Wat was mijn gedrag, als kind met ADD – zonder diagnose?

Kinderen met ADD hebben gedragskenmerken die niet altijd en heel duidelijk anders zijn.

Al vanaf jonge leeftijd voelde ik me anders dan andere kinderen. Ik kan me herinneren dat ik erg veel aandacht wilde van volwassenen. Op een bepaalde manier voelde ik me wijzer dan mijn leeftijdsgenoten (of dat zo was laat ik even in het midden, haha).

Mijn cijfers waren goed, behalve als ik ‘binnen de lijntjes moest kleuren’. Ik wilde de dingen altijd net even anders doen, en op school werd dit afgestraft. Soms sloeg ik stappen over, bijvoorbeeld bij rekenen. Als ik vervolgens moest uitleggen hoe ik aan het antwoord kwam, kon ik dit niet. ‘Dat is toch logisch?’, dacht ik. De meester zei dat ik afgekeken had, en ik kreeg straf. Deze situaties maakten mij enorm verdrietig en boos.

Ik begon vaak aan nieuwe dingen – projecten, hobbies, een nieuwe sport – en als de nieuwigheid eraf was wilde ik ermee stoppen. Dit dreef mijn ouders tot waanzin.

ALTIJD was ik mijn spullen kwijt. Sleutels, mijn schoenen, kleding, schoolboeken. Regelmatig kwam ik op school aan en was het weer zo ver… ik was mijn gymspullen vergeten.

’s Avonds kon ik niet in slaap komen en ’s morgens was ik met geen mogelijkheid wakker te krijgen.

Ik had altijd honger en at veel meer dan mijn leeftijdsgenoten.

Concentratie was een groot probleem. Wanneer mijn klasgenootjes tegen me praatten, moest ik heel veel moeite doen om te luisteren naar wat ze zeiden.

Ook in de klas dwaalde ik makkelijk af. ‘Jose, weet jij het antwoord?’ werd er dan gevraagd. Ik had geen idee waar het over ging. Het resultaat: een rood hoofd en een heleboel zweet en schaamte.

Thuis had ik regelmatig bonje met mijn ouders, bijvoorbeeld als ik mijn sleutels weer eens kwijt was, mijn spullen niet had opgeruimd of voor de twintigste keer de deur open liet staan.

Hoe voelde het voor mij, als kind met ADD?

Kinderen met ADD kunnen zich anders, overweldigd, onbegrepen en zelfs depressief voelen en zij weten het goed te verbergen.

Als ik terug denk aan mijn kindertijd is het gevoel wat als eerste naar boven komt ‘niemand begrijpt mij‘.

Regelmatig voelde ik me eenzaam, terwijl ik best veel vriendinnetjes had. De échte verbinding miste ik, denk ik nu. Ik miste kinderen die mij begrepen. Inmiddels – nu ik veel vrienden heb met ADD of ADHD én een betere relatie met mezelf – weet ik hoe belangrijk het is om begrepen te worden en op dezelfde lijn te zitten met de mensen in je omgeving.

’s Avonds kon ik mijn hoofd niet stilzetten. De gedachten raasden door me heen. Dit waren niet altijd negatieve gedachten hoor, het konden ook gedachten zijn over nieuwe dingen die ik graag wilde doen.

Wat ik me ook kan herinneren was een gevoel van ‘de wereld is niet eerlijk, de wereld klopt niet. Waarom begrijpt niemand mij?’.

Mensen in mijn omgeving zeiden regelmatig dat ik lui was en niet genoeg discipline had, terwijl ik toch écht keihard mijn best deed.

Regelmatig voelde ik schaamte, bijvoorbeeld wanneer ik in het midden van mijn zin niet meer wist wat ik wilde vertellen. Mijn gedachten waren alweer bij het volgende onderwerp, en ik had op zo’n moment geen idee meer waar ik naartoe wilde met de zin.

Omdat ik soms stappen over sloeg in mijn verhaal, kreeg ik vaak te horen dat ik onzin uitkraamde. Het gevolg: ik werd enorm onzeker en durfde bijna niet meer te zeggen wat ik vond.

Dingen gingen nooit snel genoeg voor mij, ik was (en ben) enorm ongeduldig.

Eigenlijk was ik altijd moe, maar omdat ik niet anders wist, dacht ik dat het normaal was.

Als ik thuiskwam van school verstopte ik me meteen in mijn kamer. Compleet overprikkeld had ik echt geen behoefde meer aan contact met mensen. Ik denk dat mijn moeder dat best lastig vond.

Als kind wist ik altijd precies wat ik nodig had, maar wanneer ik bijvoorbeeld tegen mijn moeder zei dat ik in het hoekje van het restaurant wilde zitten of mijn bed in mijn slaapkamer wilde verplaatsen, ‘moest ik niet zo zeuren’. Mijn intuitie vertelde vaak wat ‘juist’ was, maar omdat dit regelmatig als onzin bestempeld werd, verloor ik het vertrouwen in mijn intuitie (die heb ik inmiddels gelukkig – na veel ADD-therapie – weer teruggevonden :-)).

‘Heeft mijn kind ADD?’, vraag jij je misschien af

Nogmaals: ADD bij kinderen wordt vaak niet herkend.

Wanneer je vermoedt dat jouw kind ADD heeft is mijn advies: laat je kind testen. Een diagnose zou mij – mits er goed mee om was gegaan – zo enorm geholpen hebben!

Een diagnose betekent (naar mijn mening) niet dat er iets mis is met je kind. Het betekent alleen dat het hoofdje van jouw kind iets anders werkt dan dat van anderen. Het betekent dat jouw kind enorm creatief en gevoelig is, een goed ontwikkelde intuitie heeft en heel veel andere positieve eigenschappen. Wist je dat veel ondernemers gediagnostiseerd zijn met ADD of ADHD?

Wanneer je kind om leert gaan met de minder positieve symptomen, ligt de wereld voor hem/haar open!

Een diagnose betekent ook niet per definitie dat je kind medicatie moet gebruiken. Er zijn veel andere therapieen en methodes om met de symptomen te dealen.

Ik functioneer inmiddels al bijna 3 jaar zonder medicatie.

Omgaan met ADD bij kinderen

Er zijn verschillende manieren waarop je jouw kind met ADD kunt helpen.

Wat mij enorm geholpen zou hebben is begrip, en iemand die écht naar me luisterde en me serieus nam. Praat dus met je kind en luister naar wat hij/zij nodig heeft. Dit betekent natuurlijk niet dat jouw kind alles beslist in huis, maar het is belangrijk dat je naar je kind luistert en hem/haar serieus neemt.

Gun je kind rust/ alleen-tijd wanneer dit nodig is, want de wereld met alle prikkels is overweldigend en rust en ruimte doen wonderen.

Zorg dat je kind een uur (of nog liever twee uur) voor het slapen niet meer naar een scherm kijkt (televisie, iPad, telefoon). Dim de lichten en bouw de avond samen rustig af met bijvoorbeeld een muziekje, kopje kamillethee en een rustig gesprek. Yoga voor kinderen doet ook wonderen! Een kind met ADD kan simpelweg niet vanuit de drukte van de dag in bed stappen en in slaap vallen. Slapeloze nachten en chaos in het hoofdje zijn echt niet prettig!

Probeer je eigen stress zo veel mogelijk ‘weg te houden’ bij je kind, want ADD kinderen zijn super gevoelig en nemen alle stress over.

Regelmaat is super belangrijk voor kinderen met ADD. Probeer dus op tijd op te staan, een vast ritueel te hebben, op vaste tijden te eten en naar bed te gaan.

En als laatste wil ik zeggen: behandel je kind niet alsof er iets mis mee is. ADD is geen disorder, kinderen met ADD passen alleen wat minder goed in de maatschappij waarin je stil moet zitten, moet luisteren en op tijd moet komen.