Burn-out en ADD: Hoe ik op 26 Jarige Leeftijd ineens ADD en een Burn-Out had.

[vc_row css_animation=”” row_type=”row” use_row_as_full_screen_section=”no” type=”full_width” angled_section=”no” text_align=”left” background_image_as_pattern=”without_pattern” css=”.vc_custom_1530540222127{margin-right: 0px !important;margin-left: 0px !important;border-right-width: 0px !important;border-left-width: 0px !important;padding-right: 0px !important;padding-left: 0px !important;}” z_index=””][vc_column][vc_single_image image=”15664″ img_size=”full” qode_css_animation=””][vc_row_inner row_type=”row” type=”full_width” text_align=”left” css_animation=”” css=”.vc_custom_1526477680323{margin-right: 40px !important;margin-left: 40px !important;}”][vc_column_inner width=”2/3″][vc_column_text css=”.vc_custom_1532604752164{margin-top: 40px !important;margin-right: 20px !important;margin-bottom: 40px !important;margin-left: 20px !important;}”]Hoi, wat leuk dat je meeleest,

Ik ben José, op het moment van schrijven (juni 2018) 32 jaar en ik woon in omgeving Den Haag.

Mijn leven tot aan mijn burn-out laat zich kenmerken door chaos, onrust, heel veel hobbies (voornamelijk sport- en muziekgerelateerd; dansen/ballet, korfballen, turnen, snowboarden, mountainbiken, fitness, piano spelen, gitaar spelen, zingen en nog meer… zoals ik al zei: veel hobbies), verschillende studies (sociale studies, commerciële studies en van alles dat daartussen valt), een druk sociaal leven, veel reisjes en vakanties, werken in het buitenland en verschillende serieuze- en minder serieuze jobs.

Ik wist nooit echt wat ik wilde. Ik liet me gewoon een beetje leiden door wat ik kon en wat mijn omgeving (en de maatschappij) van mij verwachtte. Ik had het wel naar mijn zin, dacht ik. Ondanks dat ik niet echt wist wat ik aanmoest met mijn leven, was ik meestal blij, altijd druk en altijd onder de mensen.

Als kind had ik toch veel struggles, maar ik dacht dat dat bij het leven hoorde. Toen ik op 26 jarige leeftijd een burn-out kreeg en bij een psycholoog terecht kwam, kreeg ik de diagnose ADD (ADHD maar dan nét even anders). Dit verklaarde een hoop. Mijn ADD, in combinatie met heel veel andere ‘disorders’ zoals onzekerheid, iedereen willen pleasen, niet kunnen ontspannen, geen idee te hebben van wie ik ben en wat ik wilde – leidde tot een uitputtingsslag met als resultaat een dikke vette burn-out.

Toen ik burn-out raakte…

Ik raakte burn-out nadat mijn werkgever besloot te gaan reorganiseren en ik mijn baan verloor. Ik had niet door dat ik dit zo erg vond, want ik wist dat ik daar niet lang meer zou werken. Naast deze job had ik namelijk nog twee jobs en deed ik een deeltijd HBO studie, in de avond, in Rotterdam. Het was een soort bijbaan, maar dan voor 30 uur per week. Toch was het verliezen van dit stukje ‘zekerheid’ voor mij de druppel. Ik stortte helemaal in.

Na heel veel lichamelijk (bloed)testen (ik herstelde niet van een simpele blaasontsteking), zei de dokter ‘je hebt een burn-out’. ‘Een burn-out?’, dacht ik. ‘Wat is dat dan? Dat kan toch niet?’. Van de ene op de andere dag moest ik na letterlijk een paar stappen (ik kan me herinneren dat de wandeling van de bank naar de keuken net goed ging) gaan liggen om uit te rusten.

Daar lag ik dan, midden in de keuken met een droge boterham in mijn hand, omdat ik nog nét genoeg energie had om naar de keuken te lopen en een boterham te pakken, maar niet meer om er nog iets op te doen. Liggend op de keukenvloer at ik mijn boterham, om na een half uur uitrusten weer naar de bank te strompelen. Dit ging een paar weken zo door.

Mijn huisarts kwam niet verder dan ‘ga maar uitrusten’ en mijn bedrijfsarts bleef herhalen dat ik naar mijn psycholoog moest blijven gaan en misschien maar antidepressiva moest slikken. Ik was verre van depressief. Ik was gewoon moe. Nee uitgeput. Bovendien ben ik geen voorstander van medicatie, ik pak liever de oorzaak aan.

Ik zou die burn-out wel de baas worden, had ik besloten. Vol goede moed ging ik op zoek naar alternatieve therapieën en naar alles wat me kon helpen om hier zo snel mogelijk vanaf te komen.

Een kleine greep van mijn anti-burnout strategieën:
• Coaching
• Assertiviteitstraining
• Mindfulnesscursus
• Yoga
• Tai Chi en Chi Kung
• Healing Tao
• Voedingssupplementen
• Verbetering van mijn voedingspatroon (minder geraffineerde suiker, minder koffie, meer pure producten, groente, fruit, minder troep uit blik en pakjes, etc.)
• Infrarood therapie voor mijn uitgeputte bijnieren
• Heel veel saunabezoekjes
• Mijn ‘vrienden’kring gehalveerd
• Een jaar lang ‘ADD voor volwassenen’ therapie

Toen ik de diagnose ADD kreeg…

ADD – de afkorting van Attention Deficit Disorder (ADHD maar dan zonder de H van Hyperactief) – betekent van alles, waarover hier meer. Ik kreeg de diagnose tijdens de burn-out, want de psycholoog vond dat ik niet depressief was en kon verder niet echt ‘iets vinden’. Ze vond me wel chaotisch, snel afgeleid, snel overprikkeld en ik had moeite met focussen. ‘ADD bij meisjes wordt vaak niet herkend’, zei ze. Daar ging ik dan, samen met mijn moeder, naar PsyQ afdeling ADHD voor volwassenen. De testresultaten waren duidelijk, ik heb zonder twijfel ADD.

De behandeling voor ADD

Een heel jaar lang ben ik in behandeling geweest, om te leren om te gaan met de symptomen van ADD. En wauw, wat heb ik veel geleerd in dit jaar! Het was pittig, maar ook leuk, fijn en hilarisch. Therapie in een groep met ‘lotgenoten’ (vreselijk woord) was zo grappig, want de situaties die voorbij kwamen waren zo herkenbaar. Mijn coach was geweldig, heel eerlijk en direct (op zijn Haags), en ze wist precies hoe ze mij kon helpen. Al vond ik het wel moeilijk toen ze zei ‘misschien ben je wel niet gemaakt om fulltime te werken’. ‘Niet fulltime werken? Maar, maar, maar… Ik heb gestudeerd, ik moet carrière maken, ik ben nog jong. Part-time werken kan toch helemaal niet?’, dacht ik.

Ook vond ik het lastig dat medicatie een vast onderdeel was van de behandeling. ‘Zonder medicatie kunnen we je niet helpen‘, werd gezegd. Tegen mijn zin heb ik van alles geprobeerd. Ritalin, Dexamfetamine, langwerkende Methylfenidaat. Het leven was ineens veel makkelijker. Joepie, ik kon me focussen! Ik raakte niets meer kwijt, kon me zonder moeite concentreren op werk en studie en ik had ineens heel veel energie over. Ik vergat geen verjaardagen meer, mijn huis was een stuk opgeruimder en mijn administratie was steeds vaker op orde.

Helaas merkte ik ook dat mijn lichaam na verloop van tijd ging protesteren tegen de medicatie, en dat ik mijn persoonlijkheid een beetje verloor. Ik werd een zombie, minder sociaal, minder spontaan en minder enthousiast over dingen. Ook de zogenaamde rebound (die je krijgt wanneer de medicatie uitwerkt) was iedere dage een hel.

Na dit jaar ben ik dan ook gestopt met het gebruiken van medicatie, en heb ik andere manieren gevonden om alle lichamelijke processen die ‘verstoord zijn’ bij iemand met ADD enigzins te kunnen beheersen. Glutenvrij eten, minder caseïne (zuivel) en het gebruik van voedingssupplementen zoals magnesium, calcium, foliumzuur en visolie helpen hierbij, in combinatie met yoga en meditatie.

Bestaat ADD wel, en is het een disorder?

Ik geloof niet dat ADD een disorder is. Dat ADHD verzonnen is door iemand (zoals sommige mensen beweren), vind ik ook een beetje vergezocht. Ik weet dat ADD iets is, omdat ik het ervaar. Daarnaast heb ik heel veel boeken gelezen over ADD. Inmiddels heb ik veel andere volwassenen met ADD ontmoet die tegen precies dezelfde dingen aan zijn gelopen in het leven als ik. Langzamerhand begin ik te snappen hoe het allemaal werkt in de hersenen van iemand met AD(H)D.

Het gebruik van medicatie heeft mij laten inzien dat ADD echt iets is. Het heeft mij geleerd het niet te bagatelliseren. Dankzij de medicatie weet ik nu hoe mensen zonder ADD zich mogelijk voelen (zoals ik eerder beschreef; betere focus, minder overprikkeling, minder chaos, gewoon op tijd kunnen komen, geen spullen vergeten, etc.).

Ik geloof niet dat ADD een disorder is. Ik geloof eerder, dat mensen met ADD of ADHD niet zo perfect passen in onze samenleving. We passen niet in het hokje van naar school gaan, een hele dag stil zitten, studeren en een carrière opbouwen op een kantoor, waar we weer 40 uur per week stil moeten zitten aan een bureau. Wat wij nodig hebben is een plek waar we onze energie kwijt kunnen en tegelijkertijd rust vinden. Een plek waar we niet overprikkeld raken.

De diagnose ADHD wordt misschien wel te snel gegeven. Een druk kind in de stad krijgt al snel de diagnose ADHD. Een druk kind op de boerderij is een fantastisch kind. Hij/zij is een harde werker, creatief, energiek, sociaal en flexibel.

Blij met ADD

Ondanks de struggles ben ik inmiddels best blij met mezelf. De diagnose was een opluchting, want hierdoor heb ik meer begrip gekregen voor mezelf, heeft mijn omgeving meer begrip gekregen voor mij en kan ik me nu focussen op de positieve kanten van ADD (creativiteit, makkelijk verbanden leggen, snel kunnen leren, out of the box kunnen denken, sociaal en empathisch zijn, flexibel, doorzettingsvermogen hebben, en meer…).

Sommige dingen blijven gewoon lastig. Ik kom soms te laat, ik raak spullen kwijt, ik kan me regelmatig niet focussen.

Af en toe vergeet ik een verjaardag. Super dom, maar ik doe echt mijn best![/vc_column_text][/vc_column_inner][vc_column_inner width=”1/3″][vc_single_image image=”15788″ img_size=”full” qode_css_animation=”” css=”.vc_custom_1530542909455{margin-top: 40px !important;margin-bottom: 40px !important;border-bottom-width: 40px !important;padding-top: 40px !important;}”][vc_single_image image=”15804″ img_size=”full” qode_css_animation=”” css=”.vc_custom_1530542930844{margin-top: 40px !important;margin-bottom: 40px !important;padding-top: 40px !important;padding-bottom: 40px !important;}”][vc_single_image image=”15803″ img_size=”full” qode_css_animation=”” css=”.vc_custom_1530542995775{margin-top: 40px !important;margin-bottom: 40px !important;padding-top: 40px !important;padding-bottom: 40px !important;}”][vc_single_image image=”15801″ img_size=”full” qode_css_animation=””][/vc_column_inner][/vc_row_inner][/vc_column][vc_column][/vc_column][vc_column][/vc_column][/vc_row]